Als alles te veel is – hoe kinderen rust kunnen vinden in zichzelf”
- Domus Essentia
- 30 okt
- 2 minuten om te lezen
Sommige dagen zie je het meteen. Een leerling stuitert onrustig binnen, maakt onnodig lawaai, daagt anderen uit of sluit zich juist volledig af. Je voelt: er zit iets onder. En voor je het weet, loopt de spanning op in de hele klas.
In plaats van woorden komt er drift.
In plaats van hulpvraag: verzet.
En jij als leerkracht zit er middenin.
Je probeert de boel te sussen, kaders te geven, rust te brengen.
Maar wat als kinderen die rust zélf (nog) niet kunnen vinden?
Emotieregulatie begint in het lichaam
Wat veel kinderen missen, is een innerlijke rem – niet omdat ze niet willen, maar omdat ze die simpelweg nog niet ontwikkeld hebben. Emotieregulatie is geen knopje dat je kunt indrukken. Het is een vaardigheid die groeit… als het lichaam mag landen.
Na jaren ervaring in het buitengewoon onderwijs zie ik keer op keer: Kinderen die “moeilijk gedrag” vertonen, hebben zelden behoefte aan straffen of strengere regels. Ze snakken naar iets anders.
Ze willen weer grip krijgen op zichzelf.
En daarvoor hebben ze hun lichaam nodig.
Hun adem.
Hun zenuwstelsel.
Waarom ‘gewoon kalmeren’ niet werkt
“Kalmeer maar even.”
“Doe rustig.”
“Tel tot tien.”
Goedbedoeld advies – maar niet helpend als een kind totaal overspoeld is.
Want wie overstroomt van binnen, hoort niks meer.
Het zenuwstelsel staat dan in standje overleven: vechten, vluchten of bevriezen. Praten werkt niet. Corrigeren ook niet.
Wat dan wel?
De kracht van adem – én verbinding
Wat ik heb ontdekt, is dat ademhaling een directe ingang is naar rust. Maar niet zomaar “adem in, adem uit.”
Nee – ademen in relatie, ademen met ritme, ademen met iets dat je veiligheid biedt.
Kinderen reguleren zich het best via co-regulatie: ze hebben iemand of iets nodig dat rust uitstraalt en veiligheid verankert.
Daarom ben ik gaan werken met een eenvoudige maar krachtige aanpak:
ademen met een dier.
Waarom een dier?
Een dier is zacht. Een dier oordeelt niet. Een dier vraagt niets, maar is er gewoon.
En precies dat biedt kinderen de ingang om hun adem te voelen zakken. Om hun buik weer te voelen. Om – beetje bij beetje – terug te keren naar hun lichaam.
Of het nu een knuffeldier is, een tekening, een visual of een echte therapiehond: het dier wordt een anker.
Wat jij als leerkracht kunt doen
Je hoeft geen therapeut te zijn. Je hoeft niets groots te veranderen.
Wat wél werkt:
Kinderen uitnodigen om hun adem te voelen
Een ritueel creëren van “tot rust komen” na een prikkelrijk moment
Een vaste knuffel, mandala of dier gebruiken als ademmaatje
Zelf rustig ademen en daarin model staan
Rust is besmettelijk. Net als paniek.
Wil je hiermee aan de slag?
Ik heb een werkbundel gemaakt waarmee je ademhalingsmomenten kunt integreren in je klas.
Een praktische gids met werkvormen die aansluiten bij de beleving van kinderen.
🎯 Voor wie merkt: “Er is zoveel onrust, ik wil iets anders proberen.”
📥 Download hier gratis: Ademen met een dier
Echte rust begint vanbinnen.En soms is het een knuffeldier dat die weg opent.
